PADA 31 Ogos 2021 yang lalu, negara tercinta kita Malaysia telah menyambut kemerdekaan yang ke 64. Manakala pada 16 September 2021 pula, negara menyambut  ulang tahun ke 58 Hari Malaysia.

Perlembagaan Persekutuan yang kita miliki pada hari ini merupakan satu dokumen yang berteraskan “tolak ansur” (give and take) hasil penerimaan oleh semua pihak dari pelbagai agama dan bangsa. Ia merupakan satu kontrak sosial yang dipersetujui oleh tiga etnik besar iaitu Melayu, Cina dan India yang membentuk Parti Perikatan. Peranan Raja-raja Melayu juga tidak kurang pentingnya. Ini kerana, Suruhanjaya Reid yang diberi tugas untuk menggubal satu perlembagaan bertulis bagi Tanah Melayu yang merdeka telah mengadakan 118 persidangan dan menerima 131 memorandum dari semua pihak termasuk Raja-raja Melayu. Hasilnya, Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu yang mula terpakai pada 31 Ogos 1957 merupakan satu dokumen yang dapat diterima oleh semua pihak. Ini menunjukan bahawa kesepaduan antara etnik dan agama telah wujud sejak negara di ambang merdeka dan pasca merdeka.

Meskipun pada kaca mata kasar Perlembagaan ini nampak bersifat berat sebelah, terutama yang melibatkan hak-hak tertentu seperti kedudukan agama Islam (Perkara 3), hak-hak keistimewaan orang Melayu dan pribumi (Perkara 153), Bahasa Melayu (Perkara 152) dan kedudukan Raja-raja Melayu (Perkara 38). Tetapi demi untuk kebaikan bersama semua pihak dan melakukan keadilan (meletak sesuatu pada tempatnya), maka sudah pasti kita perlu memastikan Perlembagaan yang digubal sedemikian rupa kekal dan tidak menyimpang dari tujuan asal pihak yang menggubalnya. Peruntukan-peruntukan ini telah dipersetujui dalam mencapai kemerdekaan pada 31 Ogos 1957.

Apabila Sabah, Sarawak dan Singapura masuk membentuk Persekutuan Malaysia pada tahun 1963 (Singapura keluar dari Malaysia pada tahun 1965), peruntukan dalam dokumen tertinggi ini diterima pakai kecuali dalam 18 perkara khusus bagi Sarawak dan 20 perkara khusus yang diberikan kepada Sabah, antaranya mengenai bidang kuasa undang-undang adat termasuk hal ehwal yang terkandung dalam undang-undang keluarga termasuk Mahkamah Adat; hal ehwal berkaitan imigresen; perkapalan dan pelabuhan; pembayaran 10% royalti hasil mineral dan lain-lain (Jadual Kesembilan, Senarai IIA,IIIA; Jadual Kesepuluh, Bahagian IV dan V, Perlembagaan Persekutuan).

Sebenarnya, pembentukan kerajaan Persekutuan Tanah Melayu, sejak merdeka dan pembentukan Malaysia sejak 1963 berasakan gabungan pelbagai parti. Sebagai contohnya, dari awal merdeka, PERIKATAN yang kemudiannya menjadi Barisan Nasional (UMNO, MCA, MIC – kemudian Gerakan, parti-parti di Sabah dan Sarawak), gabungan tidak rasmi parti pembangkang – Barisan Alternatif pada tahun 1999 (PKN, PAS, DAP, PRM) yang kemudiannya menjadi Pakatan Rakyat pada tahun 2008 dan berakhir dengan Pakatan Harapan (tanpa PAS) pada tahun 2018. Di Sabah dan Sarawak juga ada gabungan antara parti. Ini menunjukkan bahawa pembentukan kerajaan adalah hasil dari kesepaduan dan gabungan parti yang mempunyai kepelbagaian agama dan etnik.

Kalau kita melihat sejarah pembinaan negara Madinah, sebenarnya, realiti kepelbagaian etnik dan agama wujud di Madinah dan diiktiraf dalam Sahifah Madinah.

Sahifah Madinah menyatukan kepelbagaian kabilah dan agama dalam perjanjian mempertahankan hak warga Madinah dan kesepakatan semua untuk mempertahankan Madinah.

Ia berasaskan fiqh al-ta’ayush (peaceful co-existence) yang mengiktiraf minoriti orang bukan Islam dalam negara majoriti orang Islam seperti yang wujud di Malaysia (60-40).

Kesejagatan Sahifah Madinah ialah ia menekankan betapa mulianya kejadian manusia, yang semuanya berasal dari tanah yang membawa maksud bahawa kita semua adalah sama. Sahifah Madinah mengiktiraf semua warga Madinah dan memberi hak sama rata kepada setiap individu tanpa membezakan antara yang majoriti dan minoriti. Malah ia mengiktiraf kepelbagaian warganya sebagai satu bangsa (one nation).

Tidak ada satu fasal pun dalam Sahifah Madinah yang bercanggah dengan ajaran Quran walaupun ia bukan wahyu Ilahi. Ia adalah manifestasi dari nilai mulia yang berdasarkan Maqasid Syariah. Malah, setiap fasal dalam Sahifah Madinah mempromosi  rahmat, kebijaksanaan, keadilan dan faedah kepada semua warganya.

Sahifah Madinah mengikat warganya melalui kontrak sosial. Ia memberi keadilan kepada semua warga Madinah tanpa meihat kepada latar belakang etnik dan agama. Sebagai balasan, warga Madinah tanpa mengira kepelbagaian etnik dan agama mempunyai satu tanggung jawab bersama iaitu mempertahankan negara.

Sahifah Madinah juga memperuntukkan fasal yang melindungi hak asasi manusia seperti kebebasan beragama, kebebasan bergerak, hak pemilikan dan kesaksamaan di sisi undang-undang. .

Intipatinya, Sahifah Madinah telah menyatupadukan warga Madinah sebagai satu ummah  dan satu warga/bangsa (one citizenship – muwatanah).

Deklarasi Marrakesh yang ditandatangani pada 27 Januari 2016 oleh lebih 250 pemimpin agama, negara dan cendekiawan Islam mempertahankan hak-hak minoriti bukan Islam di negara Islam serta mendukung Sahifah Madinah untuk diterima pakai di Malaysia yang mempunyai kepelbagaian etnik dan agama.

Melihat kepada realiti di Malaysia, kedudukan Islam sebagai agama negara dan kebebasan beragama untuk semua individu dijamin dalam Perlembagaan Persekutuan  di bawah Perkara 3 (1) dan Perkara 11 (1).

Sebenarnya Perlembagaan Persekutuan bukanlah satu dokumen sekular. Ia bersifat sejagat dan holistik mengambil kira kedaifan penduduk asal yang  secara kebetulan majoritinya adalah Melayu dan etnik asal di Sabah dan Sarawak.

Melihat kepada pembentukan negara Malaysia yang didiami oleh kepelbagaian etnik dan agama, ia telah bermula sejak negara merdeka pada tahun 1957 dan juga pembentukan Malaysia pada tahun 1963.

Tetapi ianya terencat pada tahun 1969 antara lain akibat kerenggangan kaum dan jurang ekonomi yang meluas antara orang Melayu dan bukan Melayu. Ketidaksamaan ekonomi yang berpanjangan merentasi etnik telah menimbulkan prasangka dan perpecahan masyarakat.

Akibatnya, Rukun Negara diperkenalkan sebagai satu falsafah kebangsaan Malaysia pada 31 Ogos 1970 oleh Yang di-Pertuan Agong keempat.

Ada dua komponen penting dalam Rukun Negara:

Pertama: Objektif utama Rukun Negara diperkenalkan adalah untuk merealisasikan cita-cita Malaysia ke arah:

Mencapai perpaduan yang lebih erat;
Memelihara satu cara hidup demokratik;
Mencipta satu masyarakat adil di mana kemakmuran negara dapat dinikmati bersama secara adil dan saksama;
Menjamin satu cara liberal terhadap tradisi kebudayaan yang kaya dan pelbagai corak; dan
Membina satu masyarakat progresif dengan penggunaan sains dan teknologi moden.

Kedua: Dalam memenuhi cita-cita ini, Rukun Negara menggaris lima prinsip utama:

Kepercayaan kepada Tuhan;
Kesetiaan kepada Raja dan Negara;
Keluhuran Perlembagaan;
Kedaulatan Undang-Undang; dan
Kesopanan dan Kesusilaan.

Mungkin ramai yang bertanya, kenapa sejak pengenalan Rukun Negara 51 tahun yang lalu, perpaduan antara etnik dan agama masih belum tercapai. Kita masih lagi di tahap inspirasi yang pertama iaitu kesepaduan yang dapat dilihat dalam banyak perkara terutama dalam sambutan hari perayaan agama dan kaum serta semangat “kekitaan” dalam aspek sukan apabila atlet negara memenangi pingat di peringkat antarabangsa.

Justeru, pihak pemerintah dan orang ramai perlu menghayati dua komponen yang terdapat dalam Rukun Negara terutama sekali komponen pertama yang sering dilupakan. Manakala komponen kedua bukan setakat ikrar di perhimpunan sekolah atau dihidangkan dalam muka kulit belakang buku latihan serta tertera di dinding bangunan sekolah atau tempat awam. Ia mestilah dihayati dalam sanubari semua warga Malaysia.

Mungkin pandangan yang mahu memasukkan Rukun Negara sebagai mukadimah dalam Perlembagaan Persekutuan melihat kepada sifat penting yang terkandung di dalamnya: sifat ideal yang bertujuan untuk menyatupadukan rakyat pelbagai etnik dan agama; sifat tafsiran yang membantu mentafsir perkara-perkara yang terkandung dalam Perlembagaan; dan sifat substantif yang mengesahkan undang-undang.

Kesimpulannya, Perlembagaan Persekutuan dan Rukun Negara merupakan dua dokumen penting bagi melahirkan perpaduan di negara ini yang menjadi aspirasi negara. Meskipun begitu, kesepaduan yang ditunjukkan dalam Keluarga Malaysia mesti dikekalkan dan pertingkat agar perpaduan yang diimpikan tercapai dalam satu jangka masa terdekat. Sahifah Madinah perlu diambil sebagai sumber rujukan penting melihat bagaimana Rasulullah SAW dapat menyatupadukan pelbagai kabilah dan agama dalam negara Madinah agar ia dapat menjadi model bagi negara tercinta Malaysia.

Prof Madya Dr. Mohamed Azam Mohamed Adil, Profesor Madya Dr. Mohamed Azam Mohamed Adil dilantik sebagai Timbalan Ketua Pegawai Eksekutif di International Institute of Advanced Islamic Studies (IAIS) Malaysia pada 1 April 2013.

https://bebasnews.my/?p=69952

Konflik Perlembagaan antara istana dan eksekutif bukan perkara baharu sejak negara merdeka. Daripada pembacaan, konflik Perlembagaan pertama berlaku pada 1983 sejurus Tun Dr Mahathir Mohamad, mengambil alih kepemimpinan negara.

Pindaan Perlembagaan kepada Perkara 66(4) adalah untuk mengurangkan kuasa Yang di-Pertuan Agong dalam memperkenankan sesuatu rang undang-undang (RUU) yang diluluskan Parlimen.

Sebelum pindaan 1983, semua RUU diluluskan Parlimen mesti diperkenankan Yang di-Pertuan Agong. Tanpa perkenan Seri Paduka, RUU yang diluluskan tidak boleh diwartakan, berkuat kuasa dan mengikat dari segi undang-undang.

Cadangan RUU pindaan 1983 pada asalnya ialah memberi masa sehingga 15 hari kepada Yang di-Pertuan Agong untuk diperkenankan. Ini tidak dipersetujui baginda dan Majlis Raja-Raja kerana dianggap mengurangkan kuasa Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja.

Berlaku krisis antara eksekutif dan institusi istana buat seketika, sehingga satu kompromi terhasil dengan memberi masa sehingga 30 hari untuk mendapat perkenan Yang di-Pertuan Agong.

Terdapat juga persetujuan dalam tempoh berkenaan - Yang di-Pertuan Agong boleh memulangkan RUU terbabit kepada Parlimen untuk penambahbaikan dan pindaan. Namun, akhirnya mengikut Perkara 66(4A) Perlembagaan Persekutuan, Yang di-Pertuan Agong tidak mempunyai pilihan, sama ada memperkenan atau tidak kerana selepas 30 hari, RUU berkenaan menjadi undang-undang.

Konflik Perlembagaan kedua berlaku pada 1993 apabila eksekutif mengambil tindakan memasukkan Perkara 182 Perlembagaan Persekutuan dengan memansuhkan imuniti Raja-Raja atas kapasiti peribadi.

Sebelum pindaan 1993, Raja-Raja tidak boleh didakwa sekiranya membuat kesalahan atas kapasiti peribadi. Bagi memastikan keadilan kepada mangsa, tindakan undang-undang boleh dibawa terhadap Raja-Raja atas kapasiti peribadi.

Pada asalnya juga, pindaan ini mendapat bantahan daripada Raja-Raja. Akhirnya, Raja-Raja berkompromi dan bersetuju dengan pindaan itu.

Yang menariknya, semua ahli Dewan Rakyat daripada kerajaan dan pembangkang menyokong pindaan terbabit.

Dengan pindaan 1993, Perkara 182(1) dan (2) dimasukkan ke dalam Perlembagaan dengan penubuhan Mahkamah Khas bagi mengadili Yang di-Pertuan Agong atau Raja negeri atas kapasiti peribadi.

Bagaimanapun, sesuatu prosiding di Mahkamah Khas ke atas Yang di-Pertuan Agong atau Raja-Raja Melayu atas kapasiti peribadi hanya boleh dibuat oleh Peguam Negara.

Konflik ketiga dan semasa berlaku apabila Yang di-Pertuan Agong tidak memperkenankan pembatalan Ordinan Darurat 2021 selepas Proklamasi Darurat dibuat pada 11 Januari dan tamat pada 1 Ogos lalu.

Berlaku perjumpaan dan surat menyurat antara Seri Paduka dan Perdana Menteri mengenai pembatalan Ordinan Darurat 2021. Kehendak Agong supaya Ordinan ini dibahas dan diungkai di Parlimen.

Konflik ini bermula dengan hasil mesyuarat Kabinet pada 21 Julai memutuskan untuk membatalkan Ordinan Darurat 2021. Pada 23 Julai Perdana Menteri mempersembahkan keputusan itu kepada Yang di-Pertuan Agong untuk perkenan mengikut Perkara 150 (2B).

Pada 24 Julai, Yang di-Pertuan Agong memanggil Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Undang-Undang) serta Peguam Negara menitahkan supaya pembatalan Ordinan Darurat 2021 dibawa ke Parlimen yang akan bersidang pada 26 Julai untuk dibahaskan dan diungkaikan mengikut Perkara 150 (3).

Pada 26 Julai, Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Undang-Undang) memaklumkan kepada Dewan Rakyat bahawa Ordinan Darurat 2021 dibatalkan, tetapi tidak memaklumkan bahawa ia sudah mendapat perkenan Yang di-Pertuan Agong.

Pada 29 Julai, satu kenyataan media dikeluarkan Istana Negara menzahirkan bahawa Yang di-Pertuan Agong amat dukacita dengan kenyataan Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Undang-Undang) yang mengelirukan Dewan Rakyat. Yang di-Pertuan Agong menzahirkan bahawa Ordinan Darurat 2021 perlu dibawa ke Parlimen untuk perbahasan dan pembatalan.

Pada 29 Julai juga, Pejabat Perdana Menteri mengeluarkan kenyataan media menjunjung kasih atas kezahiran Seri Paduka itu. Kenyataan media berkenaan membangkitkan bahawa kerajaan mahu pembatalan Ordinan Darurat 2021 dibuat di luar Parlimen seperti diputuskan pada mesyuarat Kabinet pada 21 Julai.

Ia dipersembahkan kepada Yang di-Pertuan Agong pada 23 Julai untuk mendapat perkenan. Kenyataan media itu juga mengingatkan bahawa Yang di-Pertuan Agong hendaklah bertindak mengikut nasihat Perdana Menteri/Kabinet berdasarkan Perkara 40(1) dan (1A) Perlembagaan Persekutuan.

Jika melihat kepada Perkara 40(2) Perlembagaan Persekutuan, Yang di-Pertuan Agong boleh bertindak mengikut budi bicara dalam tiga perkara iaitu pertama, pelantikan Perdana Menteri (baca bersama Perkara 43 (2) (a) ), kedua tidak memperkenankan permintaan Perdana Menteri untuk membubar Parlimen (baca bersama Perkara 43 (4) ) dan ketiga memanggil mesyuarat Majlis Raja-Raja yang membabitkan keistimewaan, kedudukan, kemuliaan dan kebesaran Raja serta apa-apa tindakan hasil daripada mesyuarat berkenaan serta dalam apa-apa hal lain disebut dalam Perlembagaan.

Melihat penyelesaian dalam konflik dan krisis Perlembagaan pada 1983 dan 1993, penyelesaian diambil pihak eksekutif adalah dengan menerima cadangan Yang di-Pertuan Agong dalam merungkai kemelut ini.

Lagi pun, pembatalan Ordinan Darurat 2021 tidak lagi berbangkit dengan berakhirnya Proklamasi Darurat pada 1 Ogos. Pihak eksekutif sudah pun mengambil pendekatan harmoni supaya Ordinan Darurat 2021 dibahas dan diungkai pada sesi Parlimen September nanti.

Bagaimanapun, menjadi adab resam dan kesusilaan budaya Melayu, terutama apabila membabitkan konflik antara eksekutif dan istana, eloklah pihak eksekutif menjunjung kasih serta memohon ampun atas kekhilafan berlaku.

Ini bertepatan tiga ungkapan dalam Rukun Negara - 'Kesetiaan Kepada Raja dan Negara; Keluhuran Perlembagaan serta Kesopanan dan Kesusilaan'.

Penulis adalah Timbalan Ketua Pegawai Eksekutif Institut Kajian Tinggi Islam Antarabangsa (IAIS) Malaysia

Source: https://www.bharian.com.my/rencana/lain-lain/2021/08/847815/bhplus

TIDAK pernah terjadi dalam sejarah negara sejak merdeka bahawa pembatalan ordinan darurat hanya dibuat oleh kabinet dan seterusnya kabinet menasihati Agong.

Agong seolah-olah dipaksa untuk memperkenankan nasihat itu mengambil Perkara 40 (1) Perlembagaan Persekutuan walaupun Agong tidak bersetuju. Agong menggunakan Perkara 150 (2B) dan Perkara 44.

Tindakan oleh kabinet terutamanya bila mana Menteri Undang-undang dan Peguam Negara telah dititahkan oleh Agong untuk Parlimen membahas dan membuat ketetapan mengenai Ordinan Darurat 2021 dan pembatalan Ordinan Darurat 2021 oleh kabinet pada 21 Julai tanpa perkenan Agong membawa implikasi yang sangat besar dari segi undang-undang dan politik.

-BebasNews

Source: https://bebasnews.my/?p=66185

There is a steady growth in the global trend, including in Muslim countries, towards abolishing the death penalty.

For countries that have retained the death penalty, data shows that their numbers are decreasing.

Be that as it may, the trend is to suspend and avoid the death penalty punishment either by granting a pardon by the head of state or imposing an executive moratorium.

There has been much debate in Malaysia on the recent government decision to consider abolishing the country's mandatory death penalty.

Opponents of the death penalty believe it is against human rights because humans were created by God. For God gives life, and He is the one who takes it back.

Among the offences carrying the mandatory death penalty under the Penal Code are Section 121 for waging war against the Yang di-Pertuan Agong; Section 121A for offences against the Yang di-Pertuan Agong; Section 132 for abatement in the armed forces; Section 194 for giving or fabricating false evidence with intent to obtain a conviction for an offence of murder; Section 302 for murder; Section 305 for abetting suicide; Section 364 for kidnapping with an intention to murder; Section 374A for taking hostages; Section 396 for gang robbery and murder, and sections 3 and 3A of the Firearms (Increased Penalties) Act 1971.

The most debated law concerning the mandatory death penalty is Section 39B (1) of the Dangerous Drugs Act 1952.

The act, however, was amended in 2017 to provide the judge with discretion, under certain circumstances, to substitute the death punishment with life imprisonment. In other words, the death penalty is no longer mandatory.

As of today, the lives of almost 2,000 people on death row, mostly involving drug-trafficking offences, are in limbo following the 2018 moratorium on the death penalty, and are awaiting the Pardon Board's decision to be released.

Section 302 of the Penal Code provides that a conviction for murder with the intent to kill another person will result in a mandatory death sentence.

Those who believe that the mandatory death penalty should be retained for such an offence argue that intentionally killing a person is cruel, and has no proportionate retribution except for such retaliation. This is in line with Article 5 of the Federal Constitution, which provides that: "No person shall be deprived of his life or liberty except in accordance with the law".

Under shariah criminal law, the death penalty is generally provided for under prescribed punishments (hudud) and just retaliation (qisas) for offences for which the Quran or hadith stipulates a punishment.

The four hudud offences that carry the death penalty are banditry (hirabah), rebellion (bughah), apostasy (riddah), and adultery (zina muhsan). Intentional killing (qatl al-'amd) carries the death penalty under qisas.

The government's move to abolish the mandatory death penalty for murder is actually in line with Islamic teachings.

Under the law of just retaliation, which covers murder and injury, the form of punishment is an equivalent retaliation or payment of blood money (diyat) to the victim's family.

In essence, qisas is considered an individual offence that affects the interests of individuals (haq al-fard/'ibad). Therefore, the victim's family has an option either for the perpetrator to be killed under just retaliation or to forgive him and/or accept blood money. Hence, in qisas, the death penalty is not mandatory.

Although blood money is an alternative to the death penalty, there are various juristic views on the subject.

Some jurists consider it a punishment (uqubah) and not compensation (dhaman), some view it as dhaman, while others believe that it is somewhere in between punishment and compensation.

In a policy issue paper by the International Institute of Advanced Islamic Studies entitled "Death Penalty in Shariah and Contemporary Law: A Comparative Analysis", the authors believed that shariah did provide for capital punishment for murder, but discretion, forgiveness and peaceful settlement were allowed and notably mentioned in the Quran and hadith.

"Thus, reducing or minimising recourse to the death penalty is not only in line with the global trend but one that is also in harmony with Islamic principles."

It is argued that the Quran refers to qisas in several verses (al-Baqarah, 2:178; al-Shura, 42:40; al-Isra', 17:33). Yet in all of these verses, the strong emphasis is on forgiveness and peaceful settlement between the parties.

The law of qisas was originally prescribed in the Torah as a life for life, an eye for eye, a nose for nose etc., but the Quran goes further by prescribing that "...if any remission is made by the brother of the slain, then grant any reasonable demand and compensate him with handsome gratitude."(al-Baqarah, 2:178).

On the same subject, it is provided in another verse: "One who forgives and reconciles, his reward will be from God." (al-Shura, 42:40). The victim and his relatives are also advised against excess in retaliation (al-Isra', 17:33).

It was also reported that the Prophet Muhammad emphasised forgiveness in all qisas cases that were brought before him.

The Prophet advised parties not to insist on retaliation, but to consider reconciliation through the payment of blood money or opting for forgiveness.

It was reported that Malik bin Anas narrated from the Prophet Muhammad that: "No case of qisas came before the Prophet in which he did not advise grant of forgiveness."

In another hadith narrated by Abu Hurayrah, the Prophet also said: "When a person grants forgiveness (to an act of injustice he has suffered), God Most High increases him in honour."

Taking all the above arguments into consideration, it is strongly advised that qisas was not the preference of the Prophet and should not be carried out. The parties involved should reconcile, either opting for blood money or grant forgiveness.

Although Malaysia still maintains the death penalty, the approach to abolishing the mandatory death penalty has been seen as a new development in line with international trends.

The amendment of the Dangerous Drugs Act 1952 in 2017 saw a decrease in executions for drug trafficking, and this can be considered a positive step towards repealing the mandatory death penalty for the offence.

In addition, the government will also examine and conduct further studies on the proposed substitute sentences for 11 other offences carrying the mandatory death penalty and 22 offences carrying the death penalty but subject to the discretion of the judge. This is to ensure that these substitute sentences are commensurate with the offences, especially murder.

A comprehensive mechanism should be studied by the authorities, where the victim's family member is appointed to the Pardons Board provided for in Article 42 (5) of the Federal Constitution.

Here, the victim's family plays a major role and should advise the Pardons Board to consider whether the perpetrator should be killed in accordance with the law of qisas or to substitute it with blood money, which is a huge amount of money to be given to the victim's family, or for the victim's family to grant a pardon.

As for blood money, it can be incorporated into Section 426 of the Criminal Procedure Code where a compensation is made to the victim's family.

In sum, we can conclude that the death penalty under qisas is not mandatory.

The writer is director-general of the Institute of Islamic Understanding Malaysia.

Source: https://www.nst.com.my/opinion/columnists/2022/06/807060/islam-prefers-mercy-over-retribution

Ramadhan al-Kareem! As we enter one of the most important months in the Islamic calendar, Muslims all over the world begin their annual religious obligation of abstaining from food, drink, and sexual intercourse from dawn to dusk for a whole month.

Fasting is viewed as a method to control one's desires so as to have a greater focus on devoting oneself to God. The Quran reads: "Fasting is prescribed on you as it was prescribed on those before you, that you may learn piety and righteousness." (2:183).

In Islam, fasting is a gateway to the spiritual world and a means to gain closeness to God. Fasting allows us the opportunity to glorify Allah SWT, and to thank Him for His countless favours. As we go along with our modern lives, it is often the case that we take His many favours for granted.

Fasting is an important ritual because while performing it, Muslims simultaneously attempt to perfect their manners according to the Islamic code as well as keeping their behaviour and ego in check.

Interestingly, fasting is a universal religious practice, and not limited to the Islamic tradition. Almost all major religions prescribe some form of fasting for their adherent.

For instance, in Christianity, both the Old and New Testament teach the value of fasting in the form of abstaining from food and drink in order to increase focus in prayer and seek God's approval. The Bible provides many examples of pious people who fasted, and received wisdom or revelation from God through it.

In Judaism, another Abrahamic faith, one form of fasting spans two full days beginning from the sunset a day before, to sunset the following day. Tisha B'Av, which means 'the ninth of Av', is an annual fasting day that commemorates a number of disasters that happened in Jewish history.

This includes the destruction of both the Solomon's Temple by the Neo-Babylonian Empire, and the second temple by the Roman Empire in Jerusalem.

The day is often regarded as the worst day in the Jewish calendar and is believed to be a day that is destined for tragedy. Tisha B'Av falls in the month of July or August in the Gregorian calendar.

Yom Kippur is another day of fasting mentioned in the Torah (Leviticus 23:26-32). Known as the Day of Atonement, Yom Kippur is considered the holiest day in the Jewish calendar. The central themes for this special day are atonement and repentance.

Jewish people traditionally observe this holy day by fasting and praying at the synagogue. At the end of Yom Kippur, Jews are encouraged to be in a spiritual position of hope that they have been forgiven by YHWH.

In Buddhism, there are several forms of fasting. The Buddha is known to have practised extreme forms of fasting which led to his emaciation before experiencing his great awakening. Different forms of fasting are practised in accordance with numerous Buddhist traditions.

Buddhist monastics, for instance, often follow the Pratimoksa codes, which follows specific rules outlined in the various Vinayas (text outlining the monastic discipline), in which one must not eat after the noon meal.

In Hinduism, fasting is not obligatory. However, it is a supererogatory act that aims to purify the body and mind, and acquire divine grace.

There are different forms of fasting, ranging from more or less strict, and varies depending on personal, familial and community beliefs.

In some cases, fasting involves the abstention of only one meal of the day. In this tradition, it is said that fasting does not necessarily mean that the body has to suffer.

Sometimes, it is sufficient to eliminate certain types of food and replace them with more nutritious meals. Meat eaters, for example, may settle for a strictly vegetarian dish.

Vegetarians, on the other hand, often eliminate rice, wheat, barley, and lentils by replacing them with potatoes. Hence, these restrictions or fasting can be a way of varying the daily diet as well as trying out new food. In turn, a day of fasting can even offer the expectation of enjoying newfound treats.

The primary reason for fasting in Islam is to achieve piety. Piety is one of the most emphasised virtues in the Quran and Sunnah. Taqwa (piety) occurs in more than 158 verses in the Quran, and even hundreds more in hadiths.

In fact, piety is the total sum of all Islamic values and virtues. If one has piety, one has achieved a great deal. Piety here means being in a state of consciousness toward God. Being pious means to live by His commands and to avoid His prohibitions.

Hence, fasting teaches us sincerity and helps us learn to live by the principles of our faith for the sake of God and Him alone, especially when such practice can be performed unnoticed by other human beings. This is the very purpose and essence of piety.

Additionally, throughout the fasting period, we learn to say 'no' to things that are otherwise permissible or even good. When one learns to say 'no' to that which is generally permissible, then it follows that one can be stronger to avoid the prohibitions. This is the spirit of piety.

Fasting also teaches empathy and sympathy. Fasting provides us with a small taste — to some extent — of the pain and suffering of the poor and destitute. It removes selfishness from us.

When Muslims fast together during the month of Ramadan, a sense of unity can be felt. This sense of unity ultimately emanates from the spiritual proximity with God that one achieves while fasting, just as it also cultivates a sense of togetherness among them.

Unity, peace, harmony, brotherhood, and sisterhood are among the fruits of piety and fasting.

Dr Mohamed Azam Mohamed Adil is Deputy CEO, International Institute of Advanced Islamic Studies (IAIS) Malaysia;

Published in: New Straits Times on Saturday, 17 April 2021

Source NST: https://www.nst.com.my/opinion/columnists/2021/04/683060/fasting-tradition-major-religions

ISU pertembungan bidang kuasa antara undang-undang sivil dan undang-undang syariah bukanlah satu perkara baru di Malaysia. Ini kerana Malaysia mengamalkan dwi sistem perundangan dan dua mahkamah yang berbeza.  Akibatnya, sering wujud pertembungan bidang kuasa antara dua undang-undang tersebut dan antara mahkamah sivil dan mahkamah syariah.

Melihat kepada masalah konflik perundangan yang sering timbul, pihak kerajaan melalui Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (JAKIM) telah menubuhkan satu jawatankuasa yang dikenali sebagai Jawatankuasa Teknikal Undang-undang Syarak–Sivil pada tahun 1988 oleh Majlis Kebangsaan Bagi Hal Ehwal Agama Islam (MKI) dengan tujuan membantu JAKIM menggubal model undang-undang Islam bagi tujuan penyelarasan dan penyeragaman di seluruh negara. Di samping itu, ia juga membantu memperkemas dan memantapkan pentadbiran undang-undang Islam sedia ada. Salah satu tugas jawatankuasa tersebut ialah meneliti dan menerima pakai undang-undang sivil yang sesuai dengan syarak dan memansuhkan undang-undang sivil yang bertentangan dengan syarak. Inilah yang dinamakan harmonisasi undang-undang.

Perkataan “harmonisasi” berasal daripada bahasa Inggeris “harmonisation” yang merujuk kepada maksud “penyesuaian” dan “penerimaan” dari dua perkara yang berbeza. Ia juga membawa maksud penyelarasan. Dengan perkataan lain, harmonisasi boleh disifatkan sebagai mengambil satu ketetapan dari beberapa perkara yang berbeza dan menjadikannya sebagai penyelesaian. Ini termasuk dalam bidang undang-undang apabila membuat satu undang-undang yang difikirkan terbaik untuk negara.

Dalam konteks di Malaysia, ini termasuk dalam persoalan menggabung, mengolah dan menyesuaikan dua undang-undang iaitu undang-undang sivil dan syarak yang bertembung dengan membuat pindaan supaya ia dapat diterima pakai dengan baik. Peruntukan dalam undang-undang sivil yang bercanggah dengan undang-undang Islam dimansuhkan atau dibuat pindaan agar selari dengan kehendak Syariah. Begitu juga, peruntukan dalam undang-undang sivil yang tidak bercanggah dengan undang-undang Syariah dimasukkan dalam akta/enakmen undang-undang Islam. Hasilnya, peruntukan undang-undang sivil tidak dibuang secara total selagi ia mematuhi prinsip dan selari dengan kehendak Syariah.

Meskipun begitu, pendekatan harmonisasi undang-undang di Malaysia hendaklah berasaskan Perlembagaan Persekutuan yang merupakan undang-undang tertinggi. Ia tidak dapat lari daripada mencorakkan sesuatu undang-undang. Oleh yang demikian, acuan yang hendak dibentuk dalam proses pengharmonian undang-undang mestilah mengikut Perlembagaan Persekutuan.

Justeru itu, dalam pelaksanaan undang-undang Islam di Malaysia, ia tidak boleh terkeluar dari peruntukan yang diberi oleh Perlembagaan dan Parlimen. Undang-undang Islam hanya boleh dilaksanakan mengikut ketetapan dalam Jadual Kesembilan, Senarai II – Senarai Negeri, Perlembagaan Persekutuan yang memberi bidang kuasa yang terhad kepada Mahkamah Syariah dan hanya ke atas mereka yang menganut agama Islam dan setakat mana yang diberi oleh undang-undang Persekutuan yang meliputi undang-undang diri dan keluarga, termasuk mengenai perwarisan, wakaf, zakat, Baitulmal, masjid dan tempat sembahyang bagi orang Islam, dan penghukuman kesalahan yang dilakukan oleh orang Islam terhadap perintah agama tersebut.

Perkara 74 (2) Perlembagaan Persekutuan memberi kuasa kepada setiap Dewan Undangan Negeri (DUN) membuat undang-undang seperti yang terdapat dalam Jadual Kesembilan, Butiran 1, Senarai II – Senarai Negeri, menganugerahkan bidang kuasa jenayah Syariah hanya ke atas orang Islam dan hanya terhad kepada kesalahan-kesalahan yang dilakukan oleh orang Islam yang bertentangan dengan ajaran Islam dan mengadakan hukuman terhadap kesalahan-kesalahan tersebut. Ini termasuk kesalahan yang berhubung dengan kesucian agama Islam seperti mempersendakan ayat al-Quran dan Hadis, berjudi, minum arak, tidak menghormati Ramadhan, tidak menunaikan solat Jumaat bagi lelaki dan tidak membayar zakat atau fitrah.

Bagi kesalahan-kesalahan jenayah umum yang lain seperti mencuri, merompak, merogol dan membunuh, peruntukan bagi hukuman ini diperuntukkan dalam Kanun Keseksaan dan bidang kuasa mahkamah dianugerahkan kepada mahkamah sivil. Kesalahan-kesalahan ini telah disenaraikan di bawah Jadual Kesembilan, Senarai I – Senarai Persekutuan.

Terdapat juga beberapa kesalahan yang diperuntukkan bersama dalam enakmen kesalahan jenayah Syariah dan Kanun Keseksaan seperti perbuatan sumbang mahram, pelacuran, muncikari, hubungan seks sesama jantina, hubungan seks luar tabii dan perbuatan tidak sopan di tempat awam.

Dalam keputusan Iki Putra baru-baru ini, Mahkamah Persekutuan memutuskan bahawa seksyen 28 Enakmen Jenayah Syariah Selangor 1995 berkenaan persetubuhan bertentangan dengan hukum tabii adalah tidak berperlembagaan, terbatal dan tidak sah. Ini kerana DUN tidak boleh membuat undang-undang yang tersenarai di bawah Senarai Persekutuan walaupun kesalahan tersebut adalah bercanggah dengan perintah agama Islam . Keputusan ini telah menafikan keputusan sebelum ini dalam kes Sukma di mana bidang kuasa ini diberi bersama (co-existence) kepada DUN bagi negeri dan Parlimen bagi Wilayah-wilayah Persekutuan.

Memandangkan hanya DUN yang kompeten untuk membuat undang-undang Islam kecuali bagi Wilayah-wilayah Persekutuan di mana Parlimen boleh membuat undang-undang Islam. Justeru itu, sesuatu undang-undang yang berkaitan dengan undang-undang Islam tetapi dengan tujuan untuk penyelarasan tidak boleh dibuat oleh Parlimen kecuali kerajaan sesuatu negeri itu memohon untuk memberi persetujuan untuk berbuat demikian atau atas permintaan dari DUN tersebut (Perkara 76 Perlembagaan Persekutuan).

Oleh kerana undang-undang Islam terletak di bawah bidang kuasa negeri-negeri, pentadbiran undang-undang Islam dan yang berkait dengannya adalah di bawah kuasa prerogatif Sultan/Raja dengan penyeliaan Majlis Agama Islam Negeri (MAIN). Oleh itu, DUN mempunyai kuasa untuk membuat undang-undang yang berkaitan dengan undang-undang Islam dan hanya untuk orang-orang Islam. Ia tidak boleh membuat undang-undang yang berlawanan dengan undang-undang Persekutuan. Ini kerana, mana-mana undang-undang negeri yang berlawanan dengan undang-undang Persekutuan, maka undang-undang Persekutuan akan terpakai dan undang-undang negeri tersebut akan terbatal setakat mana ia berlawanan.

Untuk mengharmonisasikan undang-undang, prinsip undang-undang Islam yang terdapat dalam undang-undang sivil tidak perlu dibuat pindaan kerana ia telah diterima baik oleh semua pihak sama ada orang Islam atau bukan Islam. Melihat kepada perdebatan pelaksanaan undang-undang jenayah Islam yang meliputi hudud dan qisas, secara sedar atau tidak, peruntukan dalam Kanun Keseksaan secara relatifnya adalah 60-70% mematuhi Islam. Adalah lebih baik sekiranya peruntukan yang tidak mematuhi kehendak Syarak dipinda atau dimasukkan ke dalamnya, yang akhirnya, pemakaian “undang-undang jenayah Islam” dapat dilaksanakan dalam kerangka Kanun Keseksaan yang terpakai untuk orang Islam dan bukan Islam.

Selain dari itu, pendekatan tafsiran yang holistik perlu bagi memberi kuasa kepada DUN bagi negeri dan Parlimen bagi Wilayah-wilayah Persekutuan membuat undang-undang jenayah Syariah bagi orang Islam yang melakukan kesalahan menyalahi perintah agama Islam.

Dalam masa yang sama, demi untuk mengharmonisasikan bidang kuasa negeri dan persekutuan dalam membuat undang-undang jenayah, satu pindaan dengan memasukan “undang-undang jenayah” dalam Jadual Kesembilan Senarai III – Senarai Bersama perlu dibuat di Parlimen bagi memberi kuasa kepada DUN bagi negeri-negeri dan Parlimen bagi Wilayah-wilayah Persekutuan membuat undang-undang jenayah. Ia sebenarnya mengembalikan asas pembentukan negara Malaysia yang berkonsepkan federalisme di mana persekutuan tidak akan wujud tanpa persetujuan negeri-negeri dalam membentuk sebuah negara merdeka. Justeru itu, sebagai balasan, walaupun kuasa negeri adalah terhad berbanding kuasa persekutuan, undang-undang jenayah sepatutnya seiring antara negeri dan persekutuan.

-BebasNews

Source: https://bebasnews.my/?p=56822

KES penggunaan kalimah Allah sekali lagi menjadi isu negara baru-baru ini apabila Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur memutuskan Kementerian Dalam Negeri (KDN) khilaf apabila mengeluarkan arahan larangan penggunaan kalimah itu ke atas bukan Islam pada 5 Disember 1986.

Mahkamah juga memutuskan arahan KDN itu salah di sisi undang-undang dan tidak berperlembagaan.

Hakim, Datuk Nor Bee Ariffin dalam penghakiman semakan kehakiman dimohon Jill Ireland, membenarkan wanita Kristian berbangsa Melanau itu menggunakan kalimah Allah yang terdapat dalam cakera padat (CD) berjudul 'Cara Hidup Dalam kerajaan Allah', Hidup Benar Dalam Kerajaan Allah' dan 'Ibadah Yang Benar Dalam Kerajaan Allah'.

Semua CD dirampas pihak berkuasa ketika ketibaan di Terminal Pengangkutan Tambang Murah (LCCT) Sepang pada 11 Mei 2008.

Hakim sama juga membenarkan deklarasi dalam mengamalkan kebebasan beragama dijamin dalam Perkara 3, 8, 11 dan 12 Perlembagaan Persekutuan.

Hakim Datuk Nor Bee membenarkan permohonan itu untuk pendidikan agama meskipun dihujahkan oleh Shamsul Bolhassan bahawa ia mesti disertakan penafian 'hanya untuk penganut Kristian' dan perlu meletakkan lambang salib pada bahagian hadapan kulit CD dan buku.

Noor Bee juga menekankan Perkara 8 Perlembagaan Persekutuan menjamin hak kesamarataan antara warganegara dengan alasan keagamaan dalam pentadbiran undang-undang.

Mahkamah memutuskan larangan penggunaan tiga perkataan lain iaitu 'Baitullah', 'Kaabah' dan 'solat' adalah berlawanan dengan Perlembagaan, menyalahi undang-undang dan tidak rasional.

Penggunaan semua perkataan ini tidak mengganggu ketenteraman awam.

Memandangkan penghakiman bertulis bagi kes ini belum dikeluarkan hakim, perbincangan mendalam tidak dapat dibuat.

Namun, hujah di bawah Perkara 11(4) dan 11(5) perlu dibincangkan kerana kebebasan beragama di Malaysia tidak bersifat mutlak, walaupun Perkara 11(1) Perlembagaan Persekutuan menjamin setiap individu untuk menganuti dan mengamalkan agamanya.

Perkara 11(1) turut menyebut "tertakluk kepada Fasal (4), mengembangkan agamanya".

Perkara 11(4) memperuntukkan undang-undang negeri dan Persekutuan bagi Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrajaya, boleh mengawal atau menyekat pengembangan apa-apa iktikad atau kepercayaan agama antara penganut agama Islam.

Menurut Profesor Andrew Harding, di samping melindungi kebebasan beragama, peruntukan dalam Perkara 11 juga membezakan antara mengamalkan dan mengembangkan agama.

Perkara 11(1) memberi kebebasan kepada setiap individu untuk mengamalkan agama anutannya. Namun, kebebasan beragama ini tidak bersifat mutlak kerana Perkara 11(4) juga memperuntukkan sekatan ke atas kebebasan beragama dari segi pengembangannya.

Sekatan ini menurut beliau lebih untuk memelihara ketenteraman awam seperti terkandung dalam Perkara 11(5).

Justeru, Perkara 11(4) memperuntukkan badan perundangan negeri, termasuk Parlimen bagi semua wilayah Persekutuan boleh menggubal undang-undang yang mengawal dan menyekat penyebaran doktrin dan kepercayaan bukan Islam kepada kalangan orang Islam.

Berikutan itu, penyebaran agama bukan Islam kepada orang Islam satu kesalahan jenayah, sebaliknya penyebaran agama Islam kepada penganut agama lain diharuskan.

Begitu juga dalam Perkara 11(5), di mana Perlembagaan menyekat kebebasan diberi dalam Perkara 11(1). Perkara 11 (5) memperuntukkan "Perkara ini tidak membenarkan sebarang tindakan berlawanan dengan undang-undang awam membabitkan ketenteraman awam, kesihatan awam atau akhlak".

Melihat peruntukan dalam Perkara 3(1) yang memperuntukkan "...agama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai..." - ini jelas menunjukkan hanya Islam disebut dalam Perlembagaan.

Agama lain boleh diamalkan di Malaysia dengan syarat ia dalam keadaan aman dan damai. Dengan perkataan lain, amalan agama lain yang boleh membawa kepada ketidaktenteraman, tidak dibenarkan sama sekali.

Merujuk kes kalimah Allah diputuskan Mahkamah Persekutuan pada 23 Jun 2014 dengan majoriti 4 – 3 menolak rayuan oleh pihak The Herald yang mahukan penggunaan kalimah Allah dalam penerbitan bahasa Melayu.

Ini rayuan The Herald terhadap keputusan sebulat suara Mahkamah Rayuan pada 14 Oktober 2013 yang tidak membenarkan penggunaan kalimah Allah dalam The Catholic Weekly walaupun hakim di peringkat Mahkamah Tinggi membenarkannya.

Alasan penghakiman mereka antara lain merujuk kedudukan Islam seperti diperuntukkan dalam Perkara 3(1) Perlembagaan Persekutuan mengenai Islam agama Persekutuan dan Perkara 11(4) Perlembagaan Persekutuan mengenai larangan menyebarkan agama bukan Islam kepada orang Islam.

Bagaimanapun, larangan ini tidak terpakai di Sabah dan Sarawak, kerana dari segi amalannya ia menggunakan nama Allah dalam kitab Injil buat sekian lamanya.

Larangan ini hanya dikenakan di Semenanjung. Lagipun, tiada enakmen pengawalan agama bukan Islam kepada orang Islam di Sabah dan Sarawak.

Hakikatnya, Perkara 11(4) membenarkan negeri membuat undang-undang pengawalan agama bukan Islam kepada orang Islam.

Dalam Enakmen Agama Bukan Islam (Kawalan Perkembangan dalam kalangan Orang Islam) memperuntukkan beberapa sekatan yang menghalang bukan Islam daripada menggunakan perkataan tertentu dalam agama Islam untuk tujuan agama bukan Islam.

Memang jelas, dalam 10 negeri yang mempunyai Enakmen Agama Bukan Islam (Kawalan Perkembangan Di kalangan Orang Islam) memperuntukkan dalam Jadual (Seksyen 9) perkataan-perkataan yang tidak boleh digunakan berkaitan dengan agama bukan Islam, antara lain, kalimah Allah, Baitullah, Kaabah, firman Allah, hadis, Illahi, wahyu, ibadah dan perkataan lain yang tersenarai dalam Bahagian I jadual terbabit.

Tambahan pula, pada 16 Mei 1986, Kabinet memutuskan orang bukan Islam tidak boleh menggunakan kalimah Allah untuk tujuan agama mereka.

Ini diikuti keputusan Muzakarah Fatwa Kebangsaan pada 7 Mei 2008 yang menyatakan bahawa kalimah Allah adalah khusus untuk orang Islam dan bukan Islam dilarang sama sekali menggunakannya untuk agama mereka.

Kesimpulannya, sudah tiba masanya pihak berkuasa menguatkuasakan undang-undang berkenaan.

Undang-undang pengawalan penyebaran agama bukan Islam kepada orang Islam mula diperkenalkan pada 1981 di Kelantan dan berakhir di Johor pada 1991.

Sekiranya kita mengambil 1991 bagi negeri paling akhir menggubal undang-undang itu, dalam tempoh 30 tahun undang-undang berkenaan wujud, hanya pada 2002 ada pendakwaan pertama di Pahang.

Tindakan undang-undang sepatutnya diambil mengikut enakmen ini bagi negeri yang sudah mempunyai undang-undang terbabit, termasuk di Selangor dan tidak hanya di bawah Akta Mesin Cetak dan Penerbitan 1984 yang memberi kuasa kepada Menteri Dalam Negeri untuk berbuat demikian.

Penulis adalah Timbalan Ketua Pegawai Eksekutif Institut Kajian Tinggi Islam Antarabangsa (IAIS) Malaysia

Source: https://www.bharian.com.my/kolumnis/2021/03/795667/pertahan-kalimah-suci-melalui-enakmen-agama-bukan-islam

Kedudukan kuasa Dewan Undangan Negeri dalam membuat undang-undang kesalahan jenayah yang ianya juga wujud dalam Kanun Keseksaan dan bidang kuasa Mahkamah Syariah sekali lagi menjadi isu yang dibangkitkan  dalam Mahkamah Sivil.

Dalam kes Iki Putra lawan Kerajaan Negeri Selangor dan Majlis Agama Islam Selangor, Mahkamah Persekutuan dalam penghakimannya pada 25 Februari lalu secara sebulat suara memutuskan bahawa seksyen 28 Enakmen Jenayah Syariah Negeri Selangor (EJSS) 1995 yang memperuntukkan persetubuhan bertentangan dengan hukum tabii adalah tidak berperlembagaan dan justeru itu terbatal dan tidak sah. Ini kerana ia telah mengambil kuasa utama (primary power) Parlimen yang diberi kuasa dalam membuat undang-undang jenayah seperti yang diperuntukkan dalam Senarai 1 Senarai Persekutuan Jadual Kesembilan Perlembagaan Persekutuan.

Dewan Undangan Negeri tidak mempunyai kuasa membuat undang-undang terhadap kesalahan jenayah termasuk jenayah Syariah yang telah diberikan kuasa kepada Parlimen. Jadual Kesembilan Senarai  II Senarai Negeri memberi hanya memberi kuasa kepada Dewan Undangan Negeri untuk membuat undang-undang berkaitan dengan “pewujudan dan penghukuman kesalahan yang dilakukan oleh orang yang menganut agama Islam terhadap perintah agama Islam (creation and punishment of offences by persons professing the religion of Islam against precepts of Islam). Kuasa Dewan Undangan Negeri adalah terhad oleh perkataan “kecuali berkenaan dengan perkara yang termasuk dalam Senarai Persekutuan” (Preclusion Clause). Justeru itu, Jadual Kesembilan di dalam Senarai II Senarai Negeri juga dihadkan oleh Preclusion Clause ini.

Mahkamah Persekutuan bersetuju bahawa kesalahan persetubuhan bertentangan dengan hukum tabii dalam seksyen 28 EJSS 1995 adalah satu kesalahan yang melanggar perintah agama Islam (precepts of Islam) di dalam Jadual Kesembilan Senarai II Senarai Negeri tetapi ia terhalang oleh Preclusion Clause tersebut.

Memandangkan Parlimen telah membuat undang-undang jenayah yang mempunyai persamaan dengan undang-undang jenayah Syariah negeri, Dewan Undangan Negeri tidak boleh membuat undang-undang yang sama. Dalam hal ini seksyen 377A Kanun Keseksaan sudah pun meliputi kesalahan jenayah persetubuhan bertentangan dengan hukum tabii, maka Dewan Undangan Negeri Selangor tidak mempunyai kuasa untuk membuat seksyen 28 EJSS 1995.

Meskipun begitu, Mahkamah Persekutuan berpendapat bahawa Dewan Undangan Negeri masih mempunyai kuasa untuk membuat undang-undang berkaitan dengan “pewujudan dan penghukuman kesalahan yang dilakukan oleh orang yang menganut agama Islam terhadap perintah agama Islam (creation and punishment of offences by persons professing the religion of Islam against precepts of Islam) mengenai kesalahan yang berkaitan dengan akidah, kesucian agama Islam seperti menghina al-Quran & Hadis dan yang berkaitan dengan moral seperti minum arak, zina dan khalwat yang merupakan kesalahan agama dan lain-lain kesalahan yang tersenarai dalam Senarai II Senarai Negeri Jadual Kesembilan Perlembagaan Persekutuan.

Mahkamah Persekutuan mengambil pendekatan kes Sulaiman Takrib lawan Kerajaan Negeri Terengganu (2008) di mana Tun Abdul Hamid (Ketua Hakim Negara ketika itu) menyatakan bahawa “pewujudan dan penghukuman kesalahan” (creation and punishment of offences) tertakluk kepada:

i) pelaku kesalahan itu mestilah menganut agama Islam;

ii) kesalahan itu bercanggah dengan perintah agama Islam (precepts of Islam);

iii) kesalahan itu tidak tersenarai di bawah Senarai Persekutuan ; dan

iv) hukuman ke atas pesalah tersebut mengikut bidang kuasa jenayah Syariah di bawah seksyen 2 Akta 355 1965 – hukuman tidak lebih 3 tahun penjara, denda tidak lebih RM5 ribu dan tidak lebih enam kali sebatan.

Dalam penghakiman ini, Tun Tengku Maimun Tuan Mat, Ketua Hakim Negara mengambil pendekatan ini dalam menentukan sama ada pewujudan dan penghukuman kesalahan (creation and punishment of offences) itu, ia mesti memenuhi keempat-empat ciri di atas.

Memandangkan ia tidak memenuhi syarat ketiga iaitu kesalahan itu tidak tersenarai di bawah kuasa Senarai Persekutuan, maka kesalahan persetubuhan bertentangan dengan hukum tabii di dalam seksyen 28 EJSS 1995 adalah tidak berperlembagaan, terbatal dan tidak sah.

Tambahan pula,  Dewan Undangan Negeri dan Mahkamah Syariah tidak mempunyai bidang kuasa terhadap jenayah persetubuhan bertentangan dengan hukum tabii kerana kesalahan yang sama termaktub dalam seksyen 377A Kanun Keseksaan.

Tan Sri Azahar Mohamed, Hakim Besar Malaya turut memutuskan bahawa bidang kuasa jenayah Syariah yang diberi kepada negeri dan Mahkamah Syariah adalah bersifat “residual” (baki) dari apa yang tidak diberi kepada persekutuan dan Mahkamah Sivil seperti yang tersenarai dalam Senarai I Senarai Persekutuan.

Tan Sri Azahar menambah bahawa Seksyen 28 EJSS 1955 dan Seksyen 377A Kanun Keseksaan tidak boleh wujud bersama kerana ia boleh menimbulkan diskriminasi yang bercanggah dengan kehendak di bawah Perkara 8 Perlembagaan Persekutuan bahawa seseorang itu adalah sama di sisi undang-undang. Memandangkan terdapat dua hukuman yang berbeza antara dua undang-undang ini,  seksyen 28 EJSS 1995 dianggap mendiskriminasikan Iki Putra kerana hukuman yang dikenakan ke atasnya adalah lebih ringan berbanding dengan hukuman dalam seksyen 377B kerana  beliau telah ditangkap bersama dengan beberapa orang bukan Islam. Ini kerana seksyen 377A terpakai ke atas orang Islam dan bukan Islam dan seksyen 28 EJSS 1995 hanya terpakai ke atas orang Islam sahaja.

Bagaimana pula sekiranya sepasang lelaki dan wanita yang berumur lebih 16 tahun yang berbeza agama ditangkap melakukan zina dengan kerelaan, individu yang beragama Islam itu akan didakwa di bawah seksyen 25 EJSS 1995 yang boleh dihukum dengan hukuman tidak melebihi tiga tahun penjara, denda tidak melebihi RM 5 ribu dan tidak melebihi enam sebatan. Manakala individu bukan Islam akan terlepas daripada sebarang dakwaan dan hukuman kerana ia tidak merupakan kesalahan di bawah undang-undang sivil. Bukankah ini juga menimbulkan diskriminasi ke atas individu Islam yang bertentangan dengan kehendak Perkara 8 Perlembagaan Persekutuan?

Nampaknya, pendekatan dalam kes Sukma Darmawan Sasmitaat Madja lawan Ketua Pengarah Penjara Malaysia & Satu Lagi tidak diambil dalam kes Iki Putra. Dalam kes Sukma, Mahkamah Persekutuan memutuskan bahawa seksyen 377A Kanun Keseksaan dan seksyen 25 Akta Kesalahan Jenayah Syariah Wilayah-wilayah Persekutuan 1997 (Akta559) dan kedua-dua mahkamah iaitu Mahkamah Sivil dan Mahkamah Syariah mempunyai bidang kuasa untuk mendengar kes yang melibatkan liwat. Kedua-dua peruntukan di atas dianggap berperlembagaan (constitutional). Cuma hanya salah satu mahkamah sahaja yang boleh mendengar kes seks luar tabii. Maka sekiranya pendakwaan telah dibawa kepada Mahkamah Sivil, maka ia tidak boleh dibawa ke Mahkamah Syariah bagi kesalahan yang sama. Dari segi hukuman, seksyen 377B Kanun Keseksaan memperuntukkan hukuman yang lebih berat iaitu  penjara sehingga 20 tahun dan boleh dikenakan sebatan. Manakala bagi hukuman seksyen 25 Akta 559 hukumannya lebih ringan iaitu denda tidak melebihi RM 5 ribu atau penjara tidak melebihi 5 tahun atau disebat tidak melebihi 6 sebatan atau dihukum dengan mana-mana kombinasi hukuman itu..

Berikutan dengan keputusan Mahkamah Persekutuan dalam kes Iki, ia akan membawa beberapa implikasi terhadap peruntukan kesalahan jenayah Syariah yang lain seperti perbuatan sumbang mahram, pelacuran, hubungan jenis antara orang yang sama jantina dan perbuatan tidak sopan di tempat awam. Kesalahan-kesalahan ini boleh dianggap bercanggah dan berlawanan dengan Perlembagaan Persekutuan seperti yang tersenarai di bawah Senarai 1 Senarai Persekutuan Jadual Kesembilan.

Justeru itu, pihak berkuasa agama terutama Jawatankuasa Teknikal Undang-undang Syarak dan Sivil JAKIM dan pihak-pihak lain termasuk Bahagian Undang-undang Syariah & Harmonisasi, Pejabat Peguam Negara dan pihak-pihak terlibat di negeri-negeri perlu melihat kembali peruntukan yang dikatakan “mengambil kuasa” Parlimen. Ini kerana kesalahan tersebut boleh dicabar di Mahkamah Sivil kerana ia bercanggah dengan Perlembagaan Persekutuan dan implikasinya ialah terbatal dan tidak sah.

-BebasNews

https://bebasnews.my/?p=55348

In the recently released Corruption Perceptions Index (CPI) 2020 by Transparency International (TI), Malaysia's rank fell to 57th position out of 180 countries.

Denmark and New Zealand occupy the top spot in the 2020 CPI, maintaining their same positions in 2019. Both countries attained a score of 88/100, indicating very low instances of corruption. It is an irrefutable fact that both nations are known for high levels of transparency in the public and private sectors.

Within the ten Asean member states, Malaysia (51 points) sits in third place behind Singapore (85 points) and Brunei (60 points). On another note, Singapore ranks third in the overall CPI, together with Finland and Switzerland.

Among the Organisation of Islamic Cooperation (OIC) countries, Malaysia lags behind the United Arab Emirates (UAE) (21st spot, with 71 points), Qatar (30th spot with 63 points) and Saudi Arabia (52nd spot with 53 points).

We have to come to terms with the fact that Malaysia is struggling to reduce its corruption cases. Even as the country is preoccupied in dealing with the Covid-19 pandemic, there has been no respite when it comes to corruption.

In 2020, statistics from the Malaysian Anti-Corruption Commission (MACC) indicate that there were 998 cases of corruption involving public servants and the public in general. In 2019, there were 1,011 cases, and 894 cases in 2018.

Among government efforts to combat corruption was a circular on giving and receiving 'gifts'. The MACC No Gift Policy (Nov 14, 2014) was part of the circular, which forbids public officers from receiving or giving 'gifts' if they are related to his official public duty, and/or, the form, amount or worth of the 'gift' does not commensurate with the intent of the 'gift'. The objective of this policy is to prevent scenarios where 'gifts' are used as bribes and safeguard the integrity of public officers.

The National Corruption Plan (NACP) 2019-2023, launched on Jan 29, 2019, was introduced by the Pakatan Harapan (PH) government to inculcate a sense of accountability and integrity within its administration.

The efforts made to combat corruption by the previous government is now continued by the Perikatan Nasional (PN) government. An example of this initiative is the tabling of a political financing bill in Parliament, in line with the NACP 2019-2023.

This bill looks at local legal frameworks in terms of political funding by external entities. From here on, the Parliament's Public Accounts Committee (PAC) is tasked in preparing a report on the policy of political funding for the perusal and action of the government. This report is to be made available before the second meeting (of the third term) of the 14th Parliament 2021.

We will do well to remember that corruption will have an impact on a nation's economy. Malaysia needs to improve its CPI ranking for 2021 to attract more foreign investment. According to a 2020 report released by the United Nations Conference on Trade and Development (UNCTAD), Foreign Direct Investment (FDI) into Malaysia has decreased 68 per cent, totalling to a meagre US$2.5 billion.

In order to get our economy back on track, there is an urgent need to reduce corruption, if not eradicate it entirely. Those at the helm of leadership have to realise that corruption is a systemic issue.

It trickles down from the top to the bottom, where different strata of society will be adversely affected. The government's initiative to curb corruption has to address its causes rather than merely dealing with its effects.

It is the responsibility of all citizens, regardless of race, religion, and/or political affiliations, to come together in dealing with this cancer within society. There has to be renewed effort to combat corruption in all its guises; to ensure that 'integrity' is not just a word that appears in national slogans from time to time, but an actual practice in the lives of Malaysians.

Dr Mohamed Azam Mohamed Adil is Deputy CEO, International Institute of Advanced Islamic Studies (IAIS) Malaysia;

Published in: New Straits Times on Tuesday, 02 February 2021

Source NST: https://www.nst.com.my/opinion/columnists/2021/02/662426/renew-efforts-combat-corruption

Indeks Persepsi Rasuah (CPI) ke-23 bagi 2020 meletakkan Malaysia pada kedudukan ke-57 daripada 180 negara, turun enam anak tangga berbanding tahun sebelumnya.

Negara mencatatkan skor 51 daripada 100 untuk 2020 berbanding 53 pada 2019. Pada 2018, kedudukan CPI Malaysia naik 10 anak tangga pada kedudukan ke-61 dengan skor 47 daripada 100 mata.

Antara kriteria pengiraan indeks ini melihat kepada persoalan berkaitan rasuah sektor awam ialah amalan rasuah, penyalahgunaan dana awam, penggunaan pejabat kerajaan untuk tujuan peribadi, amalan nepotisme dalam perkhidmatan awam, kemampuan kerajaan menguatkuasakan mekanisme integriti, kewujudan undang-undang perisytiharan kewangan, konflik kepentingan diri dan peruntukan undang-undang yang mencukupi kepada pemberi maklumat, wartawan dan penyiasat.

Seperti 2019, New Zealand dan Denmark menduduki tangga tertinggi CPI pada 2020 kerana rendahnya amalan rasuah di dua negara itu dengan skor 88 daripada 100.

Pada 2019, kedua-dua negara berkenaan memperoleh skor 87 mata.

Dalam kalangan 10 negara ASEAN, Malaysia disenarai ketiga selepas Singapura (85 mata) dan Brunei (60 mata). Malah Singapura berada pada tangga ketiga dunia berkongsi kedudukan dengan Finland dan Switzerland.

Dalam kalangan negara Islam pula, Malaysia ketinggalan di belakang Emiriah Arab Bersatu (UAE) (tangga ke-21 dengan 71 mata), Qatar (tangga ke-30 dengan 63 mata) dan Arab Saudi (tangga ke-52 dengan 53 mata).

Presiden Persatuan Pemeriksaan Fraud Bertauliah Malaysia, Datuk Seri Akhbar Satar memaklumkan ada banyak faktor kejatuhan Malaysia dalam CPI kali ini.

Antaranya berleluasanya amalan rasuah, ketidakstabilan politik negara, krisis dalam demokrasi, ekonomi yang lemah, kurangnya governan yang baik dan ketidaktentuan masa depan negara.

Hakikatnya, amalan rasuah masih berleluasa di Malaysia. Walaupun dalam keadaan negara dilanda pandemik, sejumlah 998 kes tangkapan membabitkan jenayah itu direkodkan tahun lalu.

Meskipun begitu, jumlah itu menurun berbanding 2019 dengan 1,101 kes, tetapi naik sedikit berbanding 2018 dengan 894 kes.

Memandangkan kes rasuah dalam kalangan penjawat awam agak tinggi, kerajaan mengeluarkan pekeliling bagi menjelaskan definisi pemberian dan penerimaan 'hadiah' yang boleh membawa maksud rasuah.

Garis Panduan Pemberian dan Penerimaan Hadiah dalam Perkhidmatan Awam melalui Pekeliling Perkhidmatan Bilangan 3 1998 menetapkan, "hadiah meliputi wang, harta alih dan tak alih, kenderaan, tambang percuma, tiket loteri, saham, kemudahan perjalanan, hiburan, perkhidmatan, keahlian kelab, apa-apa bentuk diskaun atau komisen, hamper, barang kemas, perhiasan, apa-apa pemberian, cenderamata atau apa-apa benda bernilai yang diberi kepada atau diterima pegawai itu, isterinya atau mana-mana orang lain bagi pihaknya daripada mana-mana orang dengan tiada balasan atau balasan yang diketahui oleh pegawai itu tidak mencukupi atau mencukupi".

Menurut Pekeliling itu, larangan menerima atau memberi hadiah kepada pegawai awam jika ia berkait dengan tugas awamnya, manakala bentuk, amaun atau nilai hadiah itu tidak sepadan dengan maksud hadiah yang diberi.

Larangan ini merujuk kepada subperaturan 8(1)(a) dan (b) Peraturan-Peraturan Pegawai Awam (Kelakuan dan Tatatertib) 1993 (P.U.(A) 395/1993).

Hasilnya, kementerian menetapkan dasar mengenai pemberian dan penerimaan hadiah dalam kalangan staf. Ini ditambah Pelan Anti Rasuah Nasional (NACP) 2019-2023 yang dilancarkan 29 Januari 2019 bagi memastikan ketelusan dan akauntabiliti pentadbiran kerajaan.

Ketika era pentadbiran Pakatan Harapan (PH) terdapat satu rang undang-undang (RUU) Pembiayaan Dana Politik sepatutnya dibentangkan pada 2020, tetapi kerajaan PH jatuh pada hujung Februari tahun sama.

Dalam memastikan amalan rasuah dalam kalangan orang politik juga dibendung, semasa zaman pemerintahan PH, beberapa bekas pemimpin negara didakwa di mahkamah atas tuduhan melakukan rasuah yang dikategorikan di bawah pemberian dan penerimaan hadiah untuk tujuan sendiri walaupun dikatakan ia bagi tujuan parti politik.

Langkah memerangi rasuah dalam kalangan orang politik juga digerakkan kerajaan Perikatan Nasional (PN) melalui penerusan usaha kerajaan terdahulu, supaya RUU kawal dana politik dapat dibentangkan di Parlimen sesuai NACP 2019-2023.

Cadangan ini melihat kepada dasar sumbangan politik dalam kerangka undang-undang bagi mengawal sumbangan politik seperti dinyatakan dalam 1.2.5 NACP.

Malah, usaha ini diteruskan Jawatankuasa Kira-Kira Wang Negara (PAC) bagi menyediakan laporan berkaitan dasar sumbangan politik kepada kerajaan sebelum mesyuarat kedua penggal ketiga Parlimen ke-14.

Bagi memastikan kedudukan Malaysia dalam CPI bertambah baik, usaha digerakkan kerajaan hendaklah disahut seluruh warga Malaysia.

Perancangan rapi harus dilakukan bagi menaikkan kedudukan tangga CPI bagi menarik pelaburan asing.

Laporan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Mengenai Perdagangan dan Pembangunan (UNCTAD) 2020 dikeluarkan baru-baru ini, menunjukkan pelaburan langsung asing (FDI) ke Malaysia berkurangan dengan hanya jumlah pelaburan bernilai AS$2.5 bilion (jatuh 68 peratus).

Dalam kalangan negara ASEAN, Malaysia jauh ketinggalan berbanding Indonesia dengan jumlah pelaburan AS$18 bilion (jatuh 24 peratus).

Singapura berada pada tangga teratas dengan jumlah pelaburan AS$58 bilion (jatuh 37 peratus), Vietnam AS$14 bilion (jatuh 10 peratus), Thailand AS$11.4 bilion (jatuh 50 peratus) dan Filipina AS$6.4 bilion (jatuh 29 peratus).

Usaha kerajaan membasmi rasuah dengan pengenalan beberapa undang-udang termasuk RUU kawal dana politik amat dialu-alukan.

Peningkatan tangkapan kes rasuah membabitkan penjawat awam, orang awam dan ahli politik menunjukkan betapa seriusnya kerajaan melalui Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia (SPRM) menangani isu ini.

Adalah menjadi kewajipan kerajaan, orang awam dan ahli politik meningkatkan usaha bagi mencegah amalan tidak sihat ini.

Justeru, seluruh rakyat Malaysia sama ada penjawat awam, orang awam dan ahli politik mesti menjauhi amalan rasuah, musuh utama negara.

Penulis adalah Timbalan Ketua Pegawai Eksekutif Institut Kajian Tinggi Islam Antarabangsa (IAIS) Malaysia

Source: https://www.bharian.com.my/kolumnis/2021/02/781783/tingkatkan-usaha-perbaiki-persepsi-rasuah-negara